Insulineresistentie is een aandoening waarbij cellen in het lichaam niet meer reageren op insuline zoals ze zouden moeten reageren. Insuline is een hormoon dat wordt geproduceerd door de pancreas of alvleesklier en dat de opname van glucose (suiker) uit het bloed in de lichaamscellen reguleert. Wanneer cellen insulineresistent worden, kan glucose niet effectief worden opgenomen, wat leidt tot verhoogde bloedsuikerspiegels en in een later stadium mogelijks tot diabetes type 2.

Bij insulineresistentie maken we vaak de link met weinig bewegen en een foutief voedingspatroon met veel koolhydraten. We koppelen insulineresistentie ook vaak aan overgewicht. Is dit in alle gevallen zo? Zou bijvoorbeeld stress ook insulineresistentie kunnen uitlokken en op welke manier 

Mensen kunnen op verschillende manieren omgaan met stress. We hebben twee fenotypes namelijk de habituator en de non-habituator. Een fenotype verwijst naar de waarneembare eigenschappen of kenmerken van een organisme, die het gevolg zijn van de interactie tussen de genetische informatie (genotype) en de omgevingsinvloeden.

 Het fenotype  habituator kan vrij goed met stress omgaan en voor een probleem ziet hij/zij vele oplossingen. Het fenotype non habituator kan minder goed met stress omgaan, het brein ziet maar 1 oplossing. 

 We noemen dit het "free energy principe" waarbij we steeds als allereerste het probleem erkennen en ten tweede meerdere oplossingen voor het probleem bedenken. Een habituator is beter in free energy denken dan een een non habituator. 

 Bij stress gaan we steeds cortisol aanmaken als taal van het brein. Cortisol zal ervoor zorgen dat we een egoïstisch brein krijgen. Alle energie voor het brein, niets voor een ander .... Tengevolge van de hoge spiegelwaarde aan cortisol zal er minder insuline geproduceerd worden. Het brein heeft geen insuline nodig om glucose op te nemen. Spieren, immuuncellen en onze organen hebben wel insuline nodig. Vandaar dat het brein alle energie krijgt.

 Op het eerste gezicht zien we dus een probleem qua insulineresistentie bij non habituators. Een non-habibuator gaat dus heel veel cortisol maken en zorgen dat de pancreas heel weinig insuline aanmaakt. We krijgen dus een hypoinsulinemie (teweinig insuline in het bloed) en een hyperglycemie ( teveel glucose in het bloed). Lever krijgt daardoor teweinig glucose binnen,(omdat er niet voldoende insuline is) en denkt, verdorie er is waarschijnlijk teweinig glucose in het bloed. Weet je wat, ik ga aan glucogenese doen ( = de lever gaat zelf vetten die zijn opgeslagen in de lever verbranden tot glucose). Gevolg er was al veel glucose in het bloed en de lever pompt er nog extra bij. Bij een non-habituator krijgt het brein alle energie en organen, adipocyten en spieren niets. We krijgen in dit geval dunne mensen met visceraal vet rond de organen, een typisch cortisolbuikje.

We zouden dus kunnen concluderen dat habituator fenotype mensen geen last hebben van insulineresistentie. Niets is minder waar. Habituator fenotype kan beter tegen stress en gaat minder cortisol produceren, het brein zal dus minder egoïstisch zijn en de organen, immuunsysteem, adipocyten krijgen ook glucose via insuline. De pancreas zal daarvoor heel veel insuline produceren om aan alle behoeften te voldoen, er is dus een hyperinsulinemie aan de hand. Op die manier worden onze lever, spieren en adipocyten insulineresistent door het hoge gehalte aan insuline in het bloed. Als de lever insulineresistent wordt gaat die ook aan glucogenese doen omdat de lever niet meer weet of er voldoende glucose in het bloed is, ha ja hij is immers ongevoelig geworden voor insuline. De lever zal dus nog extra glucose in het bloed pompen die naar alle organen kan gaan. We krijgen dus ook een hyperglycemie, teveel glucose in het bloed. Onze adipocyten (= vetcellen) worden anabool en gaan groeien, we worden dikker en dit niet alleen in de buikstreek maar over het volledige lichaam. Zo kunnen we ook diabetes type II krijgen voor personen met een fenotype die goed met stress kunnen omgaan.

Conclusie: ongeacht het fenotype, ongeacht of we goed of minder goed met stress kunnen omgaan,  chronische stress kan leiden tot insulineresistentie en diabetes type II op de lange termijn. Insulinerestentie en overgewicht is dus niet steeds gekoppeld aan een verkeerd voedingspatroon of teweinig beweging, stress kan hier ook een duidelijke rol spelen.

Studie 

Studie

Het metabool syndroom is een cluster van aandoeningen die samen voorkomen, waardoor uw risico op hartaandoeningen, beroertes en diabetes type 2 toeneemt.

 Deze cluster van aandoeningen omvat:

• verhoogde bloeddruk
• hoge bloedsuikerspiegel
• overtollig lichaamsvet rond de taille
• abnormale cholesterol- of triglyceridenwaarden.

Oorzaken:

 Het metabool syndroom is nauw verbonden met overgewicht, stress, inactiviteit, verkeerd voedingspatroon, insulineresistentie,  ...

 Complicaties

 Het hebben van het metabool syndroom kan uw risico op het ontwikkelen van Type 2 diabetes,

Hart- en vaatziekten, PCOS, dementie, vervette lever, ... verhogen.

 Behandeling en Preventie:

 1. Levensstijlaanpassingen: Een gezonde levensstijl is de hoeksteen van behandeling en preventie. 

 2. Regelmatige lichaamsbeweging: Beweging kan helpen bij gewichtsverlies, het verbeteren van insulinegevoeligheid, betere mitochondriale capaciteit en het verlagen van bloeddruk.

 3. Gezond dieet: Een dieet rijk aan groenten, fruit, eiwitten en gezonde vetten kan helpen bij het beheersen van gewicht en bloedsuikerspiegel.

 4. Gewichtsbeheersing: Het bereiken en handhaven van een gezond gewicht is essentieel om de symptomen van het metabool syndroom te verminderen.

 De positieve boodschap die ik wil meegeven over het metabool syndroom is dat het mogelijk is om positieve veranderingen aan te brengen in levensstijl en gewoonten om de risico's te verminderen en de gezondheid te verbeteren.

Zelfs kleine aanpassingen kunnen leiden tot aanzienlijke verbeteringen in de gezondheid en het welzijn op lange termijn, waardoor je langer kan genieten van een betere kwaliteit van leven.

Studie

Een belangrijk aspect dat vaak vergeten wordt bij het gebruik van statines of rode rijst om de cholesterolwaarden naar beneden te krijgen is de rol van Q10-suppletie.

Statines en rode rijst zijn veelgebruikte middelen om het cholesterolgehalte te verlagen. Hoewel ze effectief zijn, kunnen ze ook bijwerkingen veroorzaken, waaronder spierpijn en vermoeidheid. Deze bijwerkingen kunnen worden veroorzaakt door een afname van de niveaus van co-enzym Q10 in het lichaam.

Statines en rode rijst werken beide door het remmen van het enzym HMG-CoA-reductase, dat betrokken is bij de biosynthese van cholesterol in de lever. Dit remt de productie van cholesterol in het lichaam en verlaagt het totale cholesterolgehalte in het bloed.Maar deze rem zal ook ervoor zorgen dat het coenzym q10 niet aangemaakt wordt.

Q10 is een essentiële voedingsstof die een cruciale rol speelt in de energieproductie in onze cellen en de gezondheid van onze spieren en organen ondersteunt. Het is ook een krachtige antioxidant die ons beschermt tegen oxidatieve schade o.a. aan het hart en ontstekingen.

Wanneer we dus statines of rode rijst gebruiken, zal de productie van Q10 verminderen. Dit kan leiden tot een tekort aan Q10, wat op zijn beurt spierpijn, vermoeidheid en andere bijwerkingen kan veroorzaken.

Om dit tekort aan te vullen en mogelijke bijwerkingen te verminderen, is het raadzaam om Q10-supplementen te gebruiken tijdens het gebruik van statines of rode rijst. Door dagelijks een Q10-supplement in te nemen, kunt u helpen om de Q10-niveaus in uw lichaam op peil te houden en de mogelijke bijwerkingen van deze medicijnen te verminderen.

Hier zijn een aantal studies die u kan nalezen aangaande Q10:

 Studie

 Studie

Bovenal is een goede leefstijl en mensenvoeding de basis om gezond en vitaal oud te worden. Echter is het naar gelang van de situatie wel aangewezen bepaalde suppletie bij te nemen.

 Een van de vaak over het hoofd geziene maar cruciale element is co-enzym Q10, oftewel Ubiquinol. 

 Dit natuurlijke antioxidant speelt een sleutelrol in het ondersteunen van een optimale gezondheid en welzijn. 

 Co-enzym Q10 wordt in iedere lichaamscel aangetroffen. De vetoplosbare stof wordt ook wel ubichinon genoemd, wat vrij vertaald zoiets betekent als ‘overal aanwezig’.

 Zonder coenzym Q10 is energievorming in de cel niet mogelijk en sterft de cel. 

Q10 wordt van nature in het lichaam geproduceerd en is essentieel voor de energieproductie op cellulair niveau. Het staat bekend om zijn vermogen om de mitochondriale functie te verbeteren, wat resulteert in een verhoogde energieproductie. Dit maakt Q10 niet alleen waardevol voor atleten die streven naar verbeterde prestaties, maar ook voor degenen die dagelijkse vermoeidheid willen verminderen en een vitaler leven willen leiden.

Een ander opmerkelijk voordeel van Q10 is het vermogen om de gezondheid van het hart te ondersteunen. Als een krachtige antioxidant beschermt Q10 de cellen tegen oxidatieve stress en ontstekingen, wat essentieel is voor een gezond cardiovasculair systeem. Het kan helpen bij het handhaven van gezonde bloeddruk en het verminderen van het risico op hart- en vaatziekten.

Bovendien is Q10 betrokken bij het behoud van een jeugdige huid. Door de natuurlijke afname van Q10 in de huid met de leeftijd, kan het gebruik van Q10-supplementen de huidelasticiteit verbeteren, fijne lijntjes verminderen en de tekenen van veroudering tegengaan.

Vermindering van migraine: Mensen die last hebben van migraine melden soms verlichting na het gebruik van Q10-supplementen. De antioxidante eigenschappen en de rol van Q10 in de energieproductie spelen hierbij een rol.

Kortom, Q10 is meer dan alleen een supplement – het is een sleutel tot een energiek, gezond leven zeker op latere leeftijd.

Hier zijn een aantal studies die u kan nalezen aangaande Q10:

 Studie 1

Studie 2

Studie 3

Studie 4

Studie 5